Powietrze wibruje muzyką. Można tańczyć, nawet jeśli się nie słyszy

Jolanta Zielazna

Taniec to moja pasja. Jest jak narkotyk. Tylko następnego dnia nie budzę się z bólem głowy - mówi Grzesiu Olszta.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, bo dla wielu osób taniec jest pasją. Ale Grzesiu (- Grzesiu, nie Grzegorz - podkreśla) ma bardzo duży niedosłuch, posiada jedynie tzw. resztki słuchowe.

Od kiedy tańczy, zaczął się „socjalizować”. Ponad 90 procent jego znajomych to ludzie związani z tańcem. A tańczyć zaczął późno, po studniówce, choć mama namawiała go dużo wcześniej.

Z ręką na gardle

Z porozumieniem się z Grzesiem nie ma najmniejszych problemów. Mówi dobrze i wyraźnie. Co wcale nie jest oczywiste u osób z niedosłuchem. - To, że w ogóle potrafię mówić, jest zasługą mojej matki i mojej logopedki - podkreśla. - Cała masa różnych ćwiczeń zalecanych przez logopedkę plus codzienna katorżnicza praca mojej mamy dały efekty. Mama, żeby mnie rehabilitować, powiesiła na kołku dyplom inżynierski. Oczywiście, buntowałem się na te ćwiczenia, ale na szczęście niewiele z tego pamiętam. Z opowiadań wiem, że byłem krnąbrnym dzieckiem.

Mama jednak, na szczęście, nie odpuszczała. Gdy uczyła odróżniać głoski dźwięczne i bezdźwięczne kładła rękę syna na swojej szyi. Pokazywała różnicę między bezdźwięcznym „f” a dźwięcznym „w”, między bezdźwięcznym „p” a dźwięcznym „b”.

Nosi aparaty słuchowe, potrafi odczytywać mowę z ruchu warg. Aparaty ma od drugiego roku życia. Bez nich usłyszy najwyżej grzmot, huk, przejeżdżający bardzo blisko tramwaj. - Gdy jeszcze nie nosiłem aparatów, „wołano” mnie klaskaniem. Wtedy reagowałem - wspomina.

Jak nauczył się czytać z ruchu warg, tego Grześ nie pamięta. - Prawdopodobnie stało się to w naturalny sposób - uważa.

Czasami, ze względu na wymowę, brany jest za cudzoziemca. Ludzie zagadują po angielsku i pytają, skąd jest? Gdy odpowiada, że z Bydgoszczy, dociskają: No, ale skąd? Wtedy mówi, że jest Polakiem i czy na pewno chcą rozmawiać po angielsku?